Vagon vagon odalarVagon vagon odalar Uyku tutmazken uykularımın son postası kalkardı gardan ardımızdan ne uğurlayan ne el sallayan olmazdı gecenin o saatinde birbirine bağlı çocuksu Vagon’lardı hızla gelip geçen kibrit kutuları buğday tarlalarında başaklar Fülüt çalarken bostanlarda kaplumbağalar buluşurdu kaçamak güneşin kızıl bir güle dönüp iz bıraktığı damlar ve o damların duvarlarına dayamış sırtını sararmış bıyıkları ve elleriyle tütün rengiydi adamlar yırtık lastik pabuçlu ağzında sakızıyla kızlardı gülümseyerek tek uğurlayan bakarlarken trene gözlerinde sorularla hızla gelip geçen odalardı tren canları acıtan düdük sesiyle bir gün belki bu odalardan bir anne belki bir baba inerdi elinde bavuluyla hiç gelmezdi ki beklenenler odalar yürür giderdi giderdi kapkara beşik gibi salladıkça tren uyurdum sakız çiğneyen kızı alırdım koynuma uykumuz is kokardı 24/Haziran/2014/Salı/Bodrum Yüksel Nimet Apel |