ADAMIM
Kepenkleri kaldırırdı ’’Bismillah’’ diyerek
Duvarlarda ise
’’Kahrolsun’’ yazıları okunurdu yarı silik
1980 güzüydü...
Yüreğin kadar kocaman ellerinle
Gölgen durur direk misali evde
Soğuk sabahlar ılık bahar kokar nefesinde
Gülüşüme ömür adayan adam
Oyun saatleri yaklaştıkça
Yüreğimde atardı tik taklar
Gazozuna ederdik hep maçı
Yarı yırtık burnu açık pabuçlar
Omuzunda az mı attım şampiyonluk turu
Akşam saatlerin de köşe bucak
Çamura bulanmış ellerimi okşayarak…
2010 Şubat’ı
Yemeğini yedirdim az önce
Doyasıya konuştuk ya gözlerimizle
Doymadım bırakma baba…
Ödenir mi hakkın,
Yaşadıkça öpsem yüreğinden
Gölgen eksilmesin diye bu evden…
Versem kalan ömrümü
Gelsen yine sokak köşesinden
Gelsen de görsen ellerimi
Ne çamur ne de sen yoksunuz
Sensiz kalmış evlat kokusu nasılmış…
m.demir