Kulaklıktan Cem Adrian’ın sesi geliyor,
"Veda etmeden gidilmez çocuk..." diyor
Oysa kaç gidiş vedasız olmuştu.
Veda etmeyi beceremiyorduk,
Veda edemiyorduk...
Veda edersek geri dönüşü olmazdı artık.
Veda edersek hiçbir şey eskisi gibi olmazdı.
Korkuyoruz veda etmekten.
Bu gidişler hep vedasız...

Bir baş ağrısı,
Yüreğimizdeki o müthiş acıları dindirmek için
Çıkıyor ortaya...
Gözyaşları akıyor,
Kirpiklerden başlayarak
Yavaş yavaş dudak kıvrımlarına doğru...
Tadı tuzlu.
Bütün acıları alabildiği kadar tuzlu.
Sen hiç ağladın mı çocuk?
Seni ağlattılar mı hiç?
Ne zaman gerçekten veda etmek istedin?
Neden yapamadın?
Senin de bir sebebin var değil mi çocuk...

Bana gerçekten veda et,
Benden uzaklaş, git...
Beni kır, kalbimi paramparça et,
Bana veda et...

9 Mart 2015 Pazartesi/Esra Ersoy