Daha küçücüktü
Kara kaş
Kara gözlü
Çokta sevimli bir çocuktu
Gelirken ne umutlar
Ne hayaller kurmuştu
Şimdi bir yandan
Ayakkabı boyuyordu
Bir yandan da
Nerede yatacağını
Kara kara düşünüyordu...

**

Ne kalacak yeri
Ne de kimsesi vardı
Artık mekanı
’’Sokak çocukları’’
Arasındaydı
Sandığı yastık
Bankı döşek yapıyordu
Ama
Yaklaşan kış
Sokaklardaki yatış
En büyük korkusuydu...

***

Mevsim değişti
Kar
Fırtına birini izledi
Üstünde ince hırkası
Ayağında
Delikli ayakkabısı vardı
Açlığa neyse
Soğuğa dayanmadı
Allah affetsin diye
Bir anda
Köşedeki fırına dadandı...

****

Tam da
Soğuktan kurtulacak
Karnı
Güzel doyacaktı
Yorgunluktan galiba
Gözleri kapandı
Oracıkta uyuya kaldı
Kaldı da
Sabahın şafağında
Tekme tokatla
Fırıncıya kötü yakalandı...

Muzaffer KALABA