Karmakarışık...ellerim şakaklarımda dillerim tutulmuş dudaklarım kurumuş isyan trenlerine binmişim... umut durakları bir bir geçerken öğrendim... bir tek ben bir o kadar çaresizmişim... gözlerim kapanmış zihnim karmaşık gülümsemem belirsiz ufuksuz köşelerime sinmişim... acele yok henüz erken derken öğrendim... bir tek ben bir o kadar vakitsizmişim... adım kara olmuş soyadım kapkara sağımdan,solumdan peşpeşe,soluksuz darbe yemişim... hayatın dikenli yolunda giderken öğrendim... bir tek ben bir o kadar gereksizmişim... Selçuk YILMAZ 22 Şubat 2008 |
Bilirim.Umut duraklarının bir bir geçişinin ne demek olduğunu.Her umut teker teker mefta olur ve sen kendi ellerinle onu toprağa verirsin.Eğerki isyan trenine binmeyi başaramazsan en umutlarınla birlikte aklını en sonundada bedenini toprağa verirsin.Bu trenin yolcusu değil makinisti hatta rayları döşeyen işçi olmak zorundasın ki; yolunu kendin çizebilesin istediğin umut durağında inabilesin.Buraya yorum olarak yazabileceğim çok uygun bir şiirim vardı bulamadım ezberimdede yok.
KUTLUYORUM.