"... bütün sanat eserleri belleğe dayanır. Belleği billursu hale getirmenin, somutlaştırmanın araçlarıdır. Bir ağacın üzerindeki bir böcek gibi, sanatçı da asalak gibi çocukluğundan beslenir. Sonra biriktirdiklerini harcar, yetişkin olur ve olgunluğu da son noktadır..." diyor Bergman... Katılıyorum."

demiş ERCAN KESAL, Peri Gazozu isimli kitabının önsözünde ve ben de her ikisine de katılıyorum....



Maiçoc


yasadışı ütopyalar içinde
kelimeler tamirhanesinde çıraktım o vakitler
bir düş satıcısından tatlı düşler alıyor
bir gerçekçilik ustasından acı gerçekler öğreniyor
ve kombine ediyordum kombinasyon ülkeme…




kuşların anayurdunun bağrımız
ve yağmurların ham maddesinin
gözyaşlarımız olduğunu
yine o vakitler öğrendim



göğe öykünen mavi şiirlerimin
kanatlanması da bağrımdan
bundan mütevellittir



içinden aşk geçmeyen hiçbir şeyi sevmedim
çünkü
taşın bile bir aşkı olmalıydı toprağa
hep böyle belledim



ilkel bir yalnızlıktı aslımız
çoğul türkülerimizle hasrettiğimiz yine aslımıza
böyle zamanlarda
sokakların yırtmacını araladım
gülümsedim meydanlara
dökülürken yağmurlarım avuçlarıma



sonra dedim hep, sonra…
ilkmiş gibi
ve ertelenmiş takvimleri yağmaladım
tarihin karanlığında
ve ben en çok beni, bende sevdim
bir kayboluşun eşiğindeyken
tekrar var olmanın hazzıyla



şimdi bak gözlerime Maiçoc
Narcissus gibi gölde kendime bakarken
ölmek istemiyorum çünkü ben de
bilakis
sende bulduğum bende ölmeliyim öleceksem



daha büyütecek intihar çiçeklerimiz var
ve küf polenleri toplayacağız onlardan
kendi silahıyla vurulur tüm düşmanlar
ve kendi mikrobuyla yok edilir tüm hastalıklar
yaz bir yere Maiçoc!




14:30/13.02.2015/Sev_tap

yaz bir yere demiştim Maiçoc!
güzergahını şaşırmış bir şiir olarak
kalmak için değildi onca lakırdı!
o yüzden girizgaha yazıyorum şimdi
ki menzilini şaşırmasın yine kelimeler!...

ırmağını süsleyen bir su gibi
süslüyorum aktığın yatağı
tırnak uçlarımdan yeşeriyor yeni umutlar
hayır, sadece bir su yosunu değilim ben!
bu tamamen, yosun yosun bakan
gözlerinin illüzyonu Maiçoc!



hep tanrıların yüzünden bunca günah
ve tanrılaştıranların putları!
oysa biz kendi silahıyla vuracaktık düşmanları
ve kendi mikrobuyla yok edecektik tüm hastalıkları
vaz mı geçtik yani Maiçoc?



ikindi yağmurlarında ıslanırken
en çok seviyorum öpüşmeyi
her öpüşüm bir yağmur katresiyle buluşup
tekrar dudaklarıma dökülmeli!



yaşamanın hazzını gördükçe gün’eşin gözlerinde
ölümü kurşunlayabiliyorum dilimle ve kalemimle
işte o vakit
gök dökülüyor üzerime avuç avuç Maiçoc!



devletin kapısından geçmiyorum nicedir
bütün hayallerini ipotek ettiğinden beridir tüm çocukların
satılık sevdamız yoktur bizim diye
pankart açmaya da gerek duymuyorum artık
gözleri kör olanların ülkesinde!



yani Maiçoc!
ben halkım bakarsan gözlerime
ben direncim halkın içinde
ve ben bir kadınım
politik cinayetlere kurban giden
binlerce kadının yüzünde, yüreğinde
yaz bunu da bir yere Maiçoc
“gün ola, devran döne!”










12:30/20.02.2015/Sev_tap