Umudum besliyor beliyor beni
daha bahara varmadan
toprağı delen tohum gibiyim

karanlık mahzenimden çıkarıyorum başımı
gözüm arkada kalır ölemem ben ölemem
yeşil filizi yapraklar arasında bir Lale’yim şimdi
bir asra damgasını vuran saltanat bahçesinde

çatlarım orta yerden kendimi beğenmesem
mevsimine göre açıyorum haşin rüzgarlarla fırtınalar
kasırgalarla soluyorum
soluyorum soluyorum

zehirli bir havayı solurken
yeniden soluyorum

bir yudum suya muhtacım
Afrika’lı çocuk aç diyoruz
sade onlar mı

bir lokma sevgiye aç bütün o sabiler
çılgın bir devrin korku senaryosu
baş rolde elleri kırbaçlı güllabiler

derin kazdın zalim söktün toprağımdan
hele de bu acımasız rüzgar
ve yırtıcı kuşlar

küstüm çiçeği değilim küsmem uzun süre affederim
çiçek olmayı ben istemedim ki
gün olur mor zambak olur açarım
arsız şımarık bir çiçek misali
acık gülümseseler bana

ölüyorum ölüyorum ölüyorum
mahvediyor bu şarkılar
gözüm hep arkada doyamıyorum yaşamaya
ayrılamıyorum sevdiklerimden
bir çift gülen göze bir tatlı söze
dönüyorum
diriliyor ölü ruhum

tüm zamanların en parlak çiçeği olup
çalıyorum kapını doğum gününde
döktüğün sevinç gözyaşları ki
öz suyum benim
canım oğlum

annen

Şiirime ses, nefes olup ruh veren değerli şair Hicran Aydın Akçakaya gönül dolusu teşekkürlerimle...

Yüksel Nimet Apel
13/Şubat/2015/Cuma/Ankara