eski bir filim seyrederken, işkencelerde böyle bir , dıştan çivi çakılmış tahta fıçıya konan suçluları sallayıp da vücuduna saplanan çivilerle nasıl kanlar aktığını görmüştüm fıçıdan.. ondan esinlendim.

insan birini çok özleyince
burnumun direği sızladı.. dermiş
eskiler.
benim bütün kemiklerim sızlıyor
yüreğim sızlıyor
seni özlerken.

hani eskiden , her yanı çivilerle dolu,
tahtadan fıçı yaparlarmış ya
ve içine atarlarmış suçluyu..?
sallayıp dururlarmış, ölene kadar,
salladıkça o iğneler batarmış her yanına
ve kanları akarmış fıçının dışına
ılık ılık, damla damla...

özlemlerim çok büyüdüğünde
işte böyle bir iğneli fıçıya giriyor
yüreğim..

ama yeter dedim bir gün
yüreğimi bundan kurtarmalıyım.

tahtadan bir iğneli fıçı yapmalıyım
ve özlemlerimi atmalıyım bu iğneli fıçıya
sallaya sallaya sallaya..
yok olup gitmeli özlemlerim
ve ben de kurtulmalıyım artık
bu sızılardan....

böylece buldum çareyi.
sızlamıyor artık burnumun direği
kurtardım tüm sızılardan
mutlu olmayı hak eden yüreğimi...