SANMA GÜN GELİR DE UNUTURSUN


Birini unutmak kolay mı öyle
Ve seni unuttum sanıyorsun
Onca yılın ardından
Onca yaşanmışlığa rağmen
Ve yaşanmışlıklara dair her şeyi
Bir kalemde silip attığımı sanıyorsun değil mi

Öyle kolay değil
Kolay değil yaşanmışlıkları unutmak
İlk günümüzü
İlk dokunuşumuzu
İlk sarılışımızı
İlk öpüşmelerimizi
Ve sevişmelerimizi
Unutmak öyle kolay değil be gülüm

Öyle kolay değil
Hele bir de yaşadıkların ilk ve son ise
Sırt çevirirsin her şeye ve herkese

Yalnızlık sarıldığın tek şeydir artık
İçin sızlayarak yanar yanar yanar
Yanar da kavrulursun

Mahkûm edersin kendini dört duvar arasına
Kimseleri görmek istemez
Gelene defol git
Hesaplaşmalarım var dersin
Kahrolası git git
Bırak beni yalnızlığımla bir başıma

Ve dönersin kendine
Yine başlarsın kaldığın yerden
Kendine ucu açık sorular sorar
Vicdanına hesap verirsin
Her savunmanın sonunda parantesler açılır
Kocaman kocaman amalarla
İçi asla doldurulamayacak parantesler
İçi asla doldurulamayacak ama’lar olur hep bunlar

Ve her solukta özlersin
Bir ses bir nefes olsun istersin
Kokusunu özlersin
Kavgalarını bile özlersin
Yavrularımın anası/ babası dersin
Bir kez daha kahredersin

Zaman kavramını yitirir imgelerinde
Artık gündüzlerin olmuştur gece
Gecelerin çoktan dönmüştür gündüze
Çay sigara çay sigara
Kirpiklerin enkaz kaldırmışcasına yorgun
İçinin baygınlığı sessizce çağır koynuna
Zorlar seni birlikte yatmaya

Gözlerin fal taşı arkasında nöbette gibi
Yüreğin Kızılderili tamtamlarının melodisini dinler
Uykusuzluk fahişe gibi beynini tırmalar

Kovup ta durur saatlerde yelkovan akrebi
Geceler gündüzü gündüzler geceyi
Musallat etmiştir artık kader
Yalnızlık denen illeti

Çizilmiş plaklar gibi hep aynı yerde
Hep aynı düşte yalnızlığın ve sen
Döner durursun
Sanma sakın bu zulümden kurtulursun
Sanma gün gelir de unutursun

Efkan ÖTGÜN