Bir gonca olsan da dört mevsim yeşer
Dilerim yadına mutluluk düşer
Taş, demir değil ki Dosteli beşer
Sensizlik derdine nasıl dayansın

"Gülüşün o kadar net kazınmış ki aklıma, tarif et deseler saatlerce anlatırım’’.


Nedendir bilmem ama her mısrasın da kendimi bulduğum bir şiir okudum yine;Her sözün de aşkı iliklerinize kadar hissttiğiniz sözler yumağı... Hani, insanın kalbini sıkıştıran, üretkenliğini bitirip, yataklara düşüren bir aşk esasında, ki büyük ihtimalle bu aşk karşılıksızdır ama olmayabilir de, "Bana huzur ver ki acılar dinsin!" diye haykırabilir insan çünkü huzur yoksa o aşk sanılan şey aslında aşk değil, saplantıdır... Gerçekten aşıksanız ve aşkınızın da karşılığı varsa zaten içiniz huzurlu olur ki insan zaten her konuda aslında huzur hedeflemektedir.... Demek istediğim, huzur heyecanın zıttı veya alternatifi değildir, konu aşk olunca işin işine egolar da girer ve egodaki tatminsizlikler huzursuzluğa yol açacağından kişinin selameti açısından aşk ile saplantıyı birbirinden dikkatle ayırmasında ve karşılık bulabildiği ve gerçekten içine sindiği biriyle aşk yaşaması ve böylece huzura ermesinde fayda vardır diye düşünüyorum zira aşkta çaresizlik huzur çalan bir durumdur....

Hani ısınır içiniz ve unuttuğunuz o çocuk olur yine yüreğiniz,öyle işte şimdi yüreğim...Kırılgan,suskun hüzün sarmış,nedensiz takılıp kalıyor gözlerim bir menzile.... ahh bir gülümsemesi yeter kızgın ateşleri söndürmeye, karakışı bahara çevirmeye....Hüzünlerin oynaştığı o masum güzel başında dudaklarının kıvrılışı, gözlerinin ufalmasıyla, yeniden iklimlenirsiniz... gözlerinizin içiyle gülersiniz o aklınızın derinliklerine düştüğün de ve erirsiniz....

Üstad,yine ne güzeldi...Yüreğinize sağlık,şiirlerle kalınız....saygılarımla