gölgem kaybolurken
buralarda üşürken ayazın pençesinde
biliyorum aydınlığın gülen yüzü var bir yerlerde alıcı gözlerle bakarken çok uzaklara umutlar daha da güzelleşir mehtaplı gecelerde ne olur yorgunluğumu dinle esen yellerden anla beni yağmurun adı özlem, şu dağlarıma dökülen buzların üstüne verdiğim her nefes kurtulur gelir çile yüklü ocağın alevinden neyleyim gölgem kaybolurken yine fikrim ağır güneşin vedasında ben zaten aşinayım kederin yosunlu taşlarına işte bu yüzden yüzümdeki tebessüm bin çağrı sayılır coşkuların dalgasına 03.02.2015 – Ahmet BOZTAŞ |
Kutluyorum kalemini
Yüreğine sağlık
____________________________________Saygılar selamlar