gök kubbeyi taşa tutsan bu kadar yıldız yere dökülür mü
sanki karanlıklarımızı mı silecek
bu dağlara bu kadar ateş böceği ekilir mi



zöhre ebemin dili keskin
yol azığımız onda
ne kadar da hain kamer bu gün
yarımın da yarısı
ziyasız her çalı,bir ejder yavrusu


el alem,aştılar orta dağı
kurtlar pusuda,itimiz bile yok
dinamit götürüyoruz sanki duvarlarımıza
hep arkalara düşüyorum
dürtüp duruyorlar el kadar uşağı



cizlavetim ayak bileğimde prangalar gibi halka
pıtrakların her biri ciğerimde oynamakta
mavi defter kabından yapmışım
kopuk uçurtmamın ipleri bende
bir ucu cennette babamın ellerinde



keşke tam olsaydı ayakkabım
dolardı içine hüneri
çakmak taşı kayaların
arşa çıkarken çığlıkları öteki bebelerin
neden ben hep sessiz ağlarım



oba kıyısında damımız,çökmüş ortasından
mertekler talanda,hezenler çürük
bu yaban yollarında damımızdan önce döküldük
koyunların arasına girin dedi nenem
bir yağmur başladı
inceden,inceden











kasım