Unutulmuyor...
seninle aldığım nefesler.
bu kadar zor olmamalıydı hasretin.
saçlarının telli kadar bekledim seni.
Karanlık sardı dört tarafımı
buz kesildi dört duvar
Sessiz çığlıklarım sensizliğini örtüyordu..
Pencerenin camlarında buğulanırken yalnızlık
buruşan yatak örtüsü kadar özledim varlığını
gece bekçileri isyan seferinde şimdi
gülümseyiş maskelerimizi takalım hadi sevgili
sen yokluğundan
ben sensizliğinden rol çalayım


Sen beynimin en dip bölgesinde görülmeyen yolcusun..
Duraklaman imkansız biliyorum
duvarlara attığım her çentikte ismin kanıyor
Zemheri gecede sızlıyor ayaklarım.
gidişine
kimsesiz bir sokağı andırıyorsun giderken
ardından mendil sallıyorum çaresizce


gözlerimi kanatıp mı gidecektin
elveda deyişinle öleceğimi bilmeden .
assam kendimi gecenin süt kokan sesiyle
bir damla yaş kalır senden geriye
gidişinle öldürdün

şimdi
ölüşümü sahiplen

Remziye Taş