Bende şiir aşktan önceydi,
Aşk seninle geldi.
Bende hüzün senden önceydi,
Huzursa aşk ile geldi
Bende ben benden önceydi
Sen geldin ben gitti …

Böyledir hep benim gibileri
Yürekleri haykırır fakat kekemedir dilleri
Ve hep zulmüyle payidar bir sevgilinin ardından sallanır elleri
Böyledir benim gibileri

Koskoca dünyayı içine alır da yürekleri
Fakat o koca dünyaya sığmaz hiçbiri
Mekânları ve milletleri yoktur onların
Beyaz bir sayfanın olduğu yerdir evleri
Kıyamasalar da o beyazı kirletmeye
Duramaz ve yazarlar onlar yine de
Tek dostlarıdır kalemleri
Bilirler, yalnızlık kendi,
Yalnızlığa yazılmaksa o beyazın kaderi
Değiştiremezler ikisini de hiçbiri.

Sonra bir gün tutar okur birileri
o kirlenmiş beyazdaki dizeleri
ve bir diğeri....
Buldum sanır.
Sonra der ki ’budur hayatın değeri’
onlarsa üzgündürler
zira o sadece okur ve asla bilemez
o dizeleri yazdıran kederi
-bunu anlasalardı kalır mıydı o beyazı kirletmenin kıymet-i harbiyesi -

Kendilerine şair demez asla onlar
Yine de yoktur her defasında ( her aşkta) katledilen
Yüreklerini saracak başka kefenleri
Dedim ya böyledir benim gibileri
Ne diğerlerine ,
Ne de birbirlerine benzer kendileri
Nerede bir çığlık işitilse
Önce onların yürekleridir sızlayan
ve Fakat onların hiçbir zaman duyulmaz sesleri

Yoktur belki ceplerinde bir metelik
Ya da dünya üzerinde yarına kalacak servetleri
Ama anılırlar çağlar sonra dahi olsa
Aşk gerekçeli bir kaza anında onlar.
Tutanakçıdır onların dizeleri.
Unutmazlar, unutulamazlar
Var oldukça yeryüzünde merhametsiz sevgili.
Unutamadıklarınca unutuldukları (!) için midir nedir pek bilinmez
Mahşere kadar duyulur onların iç çekişleri.

Bende senden önce şiir vardı
Açılan tomurcuk
Gülümseyen çocuk heyecanında
Gittin, bir hazan bahçesi ve
Kendini gömen bir şair kaldı ortalıkta.

Böyledir bizim gibileri
Şair deseler de adlarına onların
Istırabın kâtibidirler aslında
Şairi, edibi… Hepsi…


Muhsin Kerem YILMAZ