Bir adam tanıdım, garip bir kuldu.
Memleketi sanırım İstanbul’du.
Herif sanki doğduğu günden duldu.
----Hayat denen yolu yarıda kaldı.
----Kendi gitti, aklı karıda kaldı.

Tipi dersen, bir tip yoktu tiplikte.
Ömrü sallanırdı pamuk iplikte.
Öldü gitti gözü kaldı çöplükte.
----Hayat denen yolu yarıda kaldı.
----Kendi gitti aklı karıda kaldı.

Göremeden maaşına zamını,
Şad etmeden yuvasını damını,
Alamadan şu dünyanın kâmını,
----Hayat denen yolu yarıda kaldı.
----Kendi gitti aklı karıda kaldı.

‘’Aşk’’ diyordu ‘’Sadece tek heceli’’
Sayıklardı hem gündüz hem geceli:
Ne bilsin ki çok yakındı eceli:
----Hayat denen yolu yarıda kaldı.
----Kendi gitti aklı karıda kaldı.

Altmışında pili bitti vah garip.
Birdenbire sanki yitti vah garip.
Tutamadık uçtu gitti vah garip.
----Hayat denen yolu yarıda kaldı.
----Kendi gitti aklı karıda kaldı.

Kaykılsa da yana açı ortayı,
Atlatmıştı nice nice vartayı.
O da çekti ne yazık ki cartayı.
----Hayat denen yolu yarıda kaldı.
----Kendi gitti aklı karıda kaldı.

Abazaydı zannederim uyruğu.
Apansızın geldi Hakkın buyruğu.
Genç yaşında (!) titretince kuyruğu,.
----Hayat denen yolu yarıda kaldı.
----Kendi gitti aklı karıda kaldı.

Avunsa da rüya ile fal ile.
Beslenmişti oysa kaymak, bal ile.
Nakledildi dört kollu bir sal ile
----Hayat denen yolu yarıda kaldı.
----Kendi gitti aklı karıda kaldı.

Üryan geldi, alemden fakir gitti.
Dargın, kırgın,üzgün ve hakir gitti.
Bakir geldi aleme,bakir gitti
----Hayat denen yolu yarıda kaldı.
----Kendi gitti aklı karıda kaldı.

Şair yazsın bu destanı, duyursun.
‘’Ahvalimiz budur’’diye buyursun.
Sami’nin gözünü toprak doyursun.
----Hayat denen yolu yarıda kaldı.
----Kendi gitti aklı karıda kaldı.