Kalemim yine elimde,
Fotoğrafların masaüstümde.
Sen yanımda olmasan da
Kalbimdesin yine.
Zaman mı?
Her zamanki gibi seni sen geçiyor.
Keman mı?
Onu da Üstat Farid Farjad çalıyor.
Kelimeler kağıtları gıdıklıyor.
Sen hep gülümsüyorsun.
Ben de bu şiirde çay yerine kahve içiyorum.
Gözlerimiz gibi
En güzel yerimiz, kahverengi gözlerimiz gibi.
Kahve yalnızlık ister diyorlar.
Ben inanmıyorum.
Çünkü kahveyi yudumlarken
Gözlerim senin gözlerinde.
Yalnızlık bunun neresinde?
Sensizlik, yalnızlık değil ki!
Seni düşünerek de
Yalnızlık yok edilebilir belki.
Fotoğraflarını incelerken göz göze geliyoruz.
İkimiz de ayrı yerlerdeyken
Aynı şarkıyı dinliyoruz.
Ben yine kendimle kavgaya giriyorum.
Şu fotoğrafta gülüyor,
Bu fotoğrafta daha fazla gülüyor.
Ötekine sırıtıyor, sadece birinde hüzünleniyorsun.
Ya ben?
Ben hep ağlıyorum...
Hep bir hüzün, daima melankoli.
Şiirde ölçüyü kaçırıyorum belki.
Saçmalıyorum koli koli.
En yakınlarım olumsuz yönde eleştiriyorlar beni.
Sen sadece bana eşlik et kafi.
Sayfamın sonuna doğru gelirken
Saatime bakıyorum sana ben var.
Seni ben geçene kadar yazacağım.
Münzevi, senden çok şey umar.
Ve defteri bir sonraki şiir için saklar...

-Münzevİ