İlk parmaklarındaki hayat değdi ellerime
Senden önce vazgeçmişti
Senden önce sevinçlerini buza çevirmişti
Kabul etmedim
Meğer "ilk ne yapıcaz" dediğinde
Bakışların ölüm kokuyormuş
Bilemedim
Şimdi anladım ama... boynumun en ince kıl haliydi
Özür dilerim
Böyle apansız olacağını bilemedim

O kurutan sancıdan seni kurtaramamanın
Çaresizliği hala içimde
Ben sadece sevdim bir bebek misali tenini
Nasıl geldi yanına azrail
Bir çocuk gibi mi aldı seni kollarına
Yoksa en sevdiğin olup da seni gezmelere mi davet etti
Kandın mı inandın mı
Çok bağırdım beni duymadın mı
Daha zamanı değildi bu yolculuğun
Göre göre oturduğun yerde
Bedenini bırakıp savrulmayacaktın
Bizi de yanan karlarda donmalara bırakmayacaktın

Daha balık pişirecektim sen de yiyecektin
Ben anlatacaktım sen gülecektin
"Uşakları" bol bol sevecektin
Bizi böyle perperişan sensizliğe itmeyecektin

Kızma isyan değil bu sadece inanamamanın çığlıkları
Buz dağı olmuş toprağa bıraktım da döndüm
Ben bu sahneyi daha öncede gördüm
O ilk saplanış sonradan hafifliyor sanki
Hayat bizler için dönmeye devam ederken
Sakın üzülme unutmuyoruz
Sadece yaşamanın sensiz halini öğreniyoruz
Son dileğim...
Yattığın yer gül bahçeleri olsun
Melekler girsin koluna
Ve her yanın özlediklerinle dolsun...

14 02 2008...

ASLI DEMİREL...