26
Yorum
49
Beğeni
0,0
Puan
3389
Okunma

Çocuktu henüz
yapabileceği en büyük çirkinlik
yüzünü pencereye yaslayıp
çirkin olmaktı…
Erdal,
kuruyan ve çürümeye yüz tutmuş
yaprakları gördüğünde
üzülür kıyamazdı ezmeye..
O’nu bir yaprak gibi ezdiler
oysa
henüz on yediydi
yazılan şarkıların söylenemeyişi
ya da
bir gitarın kırılmış telleri gibi
emanet çocukluğu
celladın eline verildi
oyun çağında
yaşıtları sevinçten dans ederken
ölüm dansına sürüklendi gençliği
darağacına yetmeyen boyu
hala on yediydi
infazına karar verenler
"mühim değil büyütürüz yaşını"dediler
ve çoktan unuttular ismini
oysa Erdal,
her baharın on yedisinde
karanlığa inat büyümekte
bir daha
bir daha...
...
ERDAL EREN’E
...
Meltem KINIC
Şiirime ses olan Hasan Karaşahin abime Destegiyle yanımda olan Mine Gültepe ablama sonsuz teşekkürlerimle...