YETMELİYDİ OYSA
Kıvrıla kıvrıla dönen tüm o yolların nazarında
Elim hayaline her dokunduğunda Elem bir keder nükseder derinden Son dedim, bu son Rehaveti sessizliğin Çöreklenmişken bağrıma… Oysa ölüm olmalıydı ket vuran Ta ki kıyamet kopana kadar. Yıllar mıdır devrik Hüzün müdür katık Bir tek ben miyim kırık. Yüz müdür dönük Ya da sözler mi bitik… Yetmeliydi oysa Yetebilmeliydi sevda Dumanı tüterken Sevginin yetebileceği gibi. Romanlardaki nice kahraman Nazı niyazı insanın Tek kişilik bir döngüsü Bu seyri seferin Ve son kez gördüğüm O meş’um gün… |
Özlem Demirkaya &*.*&