Ruhum, düşüncelerimden faydalanamadı
Başkalarının kılavuzu oldu.
Davranışlarım hiyakar olabilse de
Gözlerim daima patavatsız çocuğum oldu


İlk hayat dersim
“Herkese güvenmemek” oldu
Önce anlatabileceklerini seç
Sonra da anlatabileceklerini…
Sadakatinden şüphe duymadıkların,
Arkandaki güven duvarını oluşturanlar.
Hayatından çıkabilecekler de
Giderken, senden bir şey götüremesinler…


İkinci hayat dersim
“Kimseye güvenmemek” oldu
Canım dediklerin,
Seni öyle ölçer, biçer ki
Bir kalıbın içine sığdırır
Aldığın nefesin hesabını verirsin
Sen destek istemişsindir
Onlar, hayatına ortak çıkmıştır…


Yaşadıklarımın sonucu
Elde ettiğim tek şey
İnsan kültürü…

Gözlerim öyle doymuş ki gerçeklere
Benden çok üzülmüş
Yaş akıtmaya bahane arar olmuş.
Senin gözlerin de sebep olmuş.