arkadaş / hevalarkadaş ! kırmızıydım aslında beni mavi kılan gözlerin kaderimdir kerpiç duvarda esmer şiirin kapı önü diz boyu akşam pencerede tek kanatlı iki güvercin bu mevsim de talan bahçen yeşili göçük... göğsünde yara karanfilin doğduğumuz günden beri bize hasret toprak ölüyorduk ki saçımıza düştü kızıl yaprağı güneşin heval ! sür kalemi yaşıma adımının ertesindeyim... ... düş’tün yanıbaşın(d)a gecenin koynunda rengidir terinin çıkmaz sokakları zamansız kapanan göçebe halinde yaralı ve yasaklı arkadaş ! kimde bıraktı kendini gözden düşerken söz verdiğin uçurum hiçliğe dönüşmeden sevda kum kalesi dikilir fırtınayla varlığımız biriktirilmiş gölgesinde aşk hali saklı bırakılmış dilim kanıyor seni anarken anmazsam yüreğim kanıyor heval ! al eline gökyüzünü çizdiğin düşleri biriktir gözlerinde… Ferhad Gülsün / Nejdet Şeker |