Can YÜCEL ve Abdülkadir BUDAK’a nazire

Çocukluk heyecanımla,
Dört yıla sığdırmıştım babalık duygusunu
Bir kırk sene daha bekledim
Baba olurken bile avutmak için kendimi
Uyumadan önce bir gün gelip sevecek diye beni
Halbuki babamdan hiç dinlememiştim
Annem anlatmazdan evvel uzun kış gecelerinde
Büyüleyen hayat öykülerini…



Ben;
Geleceğin endişeleriyle yoğrulmuş
İzahı mümkünsüz “keşkelerle” dolu bir geçmişten geliyorum
Gözlerimde buğu
Bahtım; esmer tenimden kara
Düşlerim; fizandan öteye sürgün
Çölde vaha hayaliyle,
Hayatta ben en çok annemi çaresizliğimde sevdim



Dedim ya;
İçimden içimi acıtan her davanın
İnfazı okunan şifresi unutulmuş kasasıyım
Müebbet yorgunu adamın resmini çiziyor
Ağlayan duvarlarım!
Her sabahın salasında ellerim semaya açık,
Damlayan çam reçinesinde saklı bir kehribar imamesinde
Büyük bir inşirahla annemi çekerim...



Hani Şair der ya;
“Hayatta ben en çok babamı sevdim”

İstemesem de,
Herkesin kahramanı babama benzerim
Halbuki,
Babam derin bir özlemdi bana
Annemse yürek serinliği
Beni doğururken çektiği sancı sancıyor içimde!

Onun için hayatta ben en çok annemi sevdim…




Şükrü Aktaş