AYNALARDA YALNIZLIKNefesimde poyraz rüzgarları duvarlarımda yalnızlığın ayak izlerinde dolaşiıyor takip ettiğim ne varsa bir bir silmeye çabalasamda he seferinde yeni izlerin hayaletleri hortluyor yüzüme. daha dün akasya ağaçlarının dalları asılıydı çerçevede her bir yanı gölgelik her bir yanı güzellik bir kadın gizlenmişti yaprak aralarına yüzü ay yüzü güleç yüzü meçhul görmeyen gözlerce ezilene kadar ruhu. acelem var geç olmadan yeni resimler asmam lazım hala flu bir yalnızlık yansıyor yüzüme kaldıramadığım. gülen yüzler vardı bir zamanlar hemen yatağımın başında nereye kayboldular bir kadın mutluluk sarhoşu elini dayamıştı geleceğin aralık kapısına çocuk yüzleri o kapının hemen arkasında küçücük parmaklarıyla güneşi tutarlardı ellerine bulaşan dünden kalma boyalar gökkuşağını kıskandırırdı bir adam bitiremediği kitabını kolunun altına sıkıştırmış kadının görünmeyen yüzüne sıcak aşk busesini koyuyordu gözlerimi kapattım. yoksa daha önce mi kapatmıştım? hep yanlış yerlere güzel resimler karalamam bu yüzden miydi ? zamansız açınca gözlerimi çoğu şeyi aynı göremeyişim umudun tükenmesi mi demekti? şimdi duvarlardan bana bakan hayaletler kapkara suratlarını nakşetmiş boşluğun aynasına.. Uzun zaman oldu aynalar bana küs ben onlara her baktığımda arkamda beliren gülen kadın neden ağlıyor bilmiyorum bilmekte istemiyorum zaten her acı kendi yağında kavrulur üzerine limon sıkmanın kime ne faydası var. seslere yoğunlaşamıyorum korkunun kelepçesi hemen yanı başımı vurmuş bitmişliğin biletini keseli uzun zaman oldu artık kapatmak için çok geç açmak için çok erken dediğim bir kapının önündeyim ayaklarımda geçmişin izlerini silme telaşından gözlerimde ki bağı unutmuşum. elimde fırça temizlediğim duvarlarıma yeni korkularımı çiziyorum.. bir kadın bana gülümsüyor ben gözlerim kapalı mı diye tedirginim hala. Ayvazım DENİZ |
ört gözlerimi karanlık
aynalarda kırılan ışığın hareleri yüreğime dokunmadan
duygulu hüzünlü-ydü-
emeğe ve güzel yüreğe...
tebrikler
sevgimle...