Şovmen din adamları
ŞOVMEN DİN ADAMLARI
ŞİİR NO: 72 *** 01-11-2014 Ben bu İŞ’e şaşıyorum, kendi adıma, Gerçek bir alime değil, "din yobazına!.." Dini, kullanıp kendi nefs’inin payına, Şan, şöhret.. için, çıkıyor televizyona; Çoktan kalkmış ortadan, utanma ve arlanma.. Böyle ŞOV erbabına çok kızıyorum... Tüm kullarına, örtünmek.. Allah’ın emri, Yazın günü sıcakta ve de ceketli; Gömleğinin, bütün düğmeleri ilikli, Üstü-üstüne giyinmiş, bir de yelekli; Boynunda kıravatı var üçgen ilmekli, Hayasız din adamından çok sıkılıyorum... Çünkü, tam karşısında bir kadın oturur, Süründüğü boya "kartela" oluşturur; Memelerin dik durması sütyenle olur, "İman tahtası!.." bile açıkta durur; Meme çatalı’nın şavkı, yüzüne vurur, Edepsiz.. din adamından, tiksiniyorum... Kimisi hacı, kimisi çok ünlü hoca, Bazısı doçent ve profösör olunca; Gözden, göze NEGATİF bir "ŞUA" akınca.. Şehvetle göz-göze "SOHBET"e dalınca, Resul’den, imandan, KİTAP’tan.. den vurunca; Mü’mim bir kişi olarak, kahroluyorum... Böyle dini bilgilerden, bir hayır gelmez, İçi bomboş gönüllere, bir şeyler vermez; Müminlerse, bu boş sözleri tatbik edemez, Bazı din adamları, çok fazla mülevvez; İslâm böyle bir REZİLLİK sergileyemez, Rezil din adamınlarından U - T - A - N - I - Y - O - R - U - M... |