Siz hiç yalnızlığınızın, katili oldunuz mu?
Sessizliğin çığ gibi büyüdüğü karanlık ta..
Kendi hayallerinizin celladı oldunuzmu?
Kendinizle boğuştunuz mu hiç?
Peki; kaderinizi çizecek, cesaretiniz oldu mu?
Bazen çıkmak istiyorsun içinde bulunduğun muamma’dan
Bir el uzanır mızrak gibi derya’dan
Dört kıtayı sarar içinde yanan ateşin alevi
Yanında yakınında olursun..
İki adım ötende ve dokunamazsın
Sen onu görürsün o heybetinin hayalini
Gitmek istersin ellerinden tutarak..
Maziyi kırarak, tutmak istersin ellerini
Sonra..
Bir el daha uzanmış, o kendini çoktan kaptırmış
Mutluluğun uzun süreceğini kimse söyleyemez
Acıların hükmü, peşini bırakır sanma..
Her güldüğün an, yüreğinde bir sızı olacak
Geçmişinle yüzleşmeye cesaretin olmayacak
Ensende sır gibi saklanacak yalnızlığım
Bazen gölgen
Bazen neşen
Bazen de, bir hiçlik
Piçliği, senden öğrendim ben
Sana verebileceğim tek bir eserim var
Masumiyetin ardında, gizlediğin ve gizlendiğin..
O devasal saflık ve de, kendini acındırarak
Söylediğin yalanların, nihayetinde ki, ihanetin..
Temizleyebildiğin yüzünü, serecem önüne
İşte o zaman anlayacaksın, sevginin ne denli acı olduğunu
Ayakkabı-larımı dahi kaybettim ve yalın ayak yürüyorum
Ne bir cam kırığı, nede kör bir bıçak acıtmıyor ruhumu
Kurduğum her planda başarılıydım ve sana çok yakındım
Fakat uzaktan seyretmek, güzeldi, bazen mutluluğunu!
Bunun için hep sana suskundum ve sana hapsolmuştum
Beni engelleyen birşey var sana dair
Sana ait
Bizi biz ediyordu
Sonra..
Sen oldun
Ben öldüm
Öteki si, yaşadı
İşte bu yüzden ben yeniden doğdum
Ve hiç korkmadım, seni kendimden sakınana kadar.

Turgay Parlakyıldız