ANKARA AYAZINDA
Garip aşktı bendeki
Ankaraya çığlığım’da Dilim lal olsada kalbim sende anlasana Gitme diye yalvardım çırpındım kıyasıya Gittin yapayalnız kaldım sokak ortasında Anlayamadık birbirimizi Ya o bilmediği lisanda seslendi Yada karşısındakiler dil bilmezlerdi Susmayı denedim o vakitten sonra Suskunluğum canını acıtsada Kimse bilmiyordu bendeki seni Kimsede sormuyordu kim ne değildi Kimliksiz dolaşıyordum karlı buz boranda Yükselen çığlıkların uğultusu Huzursuz kara gece ölümüm oldu yokluğunla Üşüyordum ankara’nın ayazında ALEYNA IRMAK |
sensiz kalır gülüşlerim
Ki sen bana bu kadar yakınken
Sensizliğin kızılcı şarabını içerim... a.ö
yüreğine sağlık gönül dostu sızıde sayfamda görmek benı onurlandırır