silahların gürültüsü boğuyor yeri-göğü
dumanlar yükseliyor kentin ortasında
sokaklar gri duman..
yarim, kardeşim, anam-babam
Suruç’ta yolumu gözlerken
güzel günlerin muştusunu bekliyor benden



dört bir yanda caniler
dört bir yanda havan mermileri
kayanın siperinde d/üşüyorum
poşumu arıyorum Daye
bir de dostlarımı
kalbim elimde Daye
kalbim gözümde,gözüm düşmanda
anladım barış bana uzak
hayallerim uzak bana
bütün dünya başıma yıkılsa da

sana söz Daye
Kobane y a ş a y a c a k



bu korkunç savaş mutlaka gidecek
olağan olmayan durumların olağan düşkırıkları bitecek
kırılan camlar bankamatikler onarılacak

ya gidenler..?

gidenler geri gelmeyecek bir daha Daye
gelmeyecek..


Dili yasaklı yigitler
gözleriyle konuşarak
yurdunu yatırıyor siperlere
kadınların ve çocukların bakışları çığlık çığlığa
yüreğimsin Kobene
vatanımsın, yurdumsun
namusum...




cümlelerimin dağınıklığına aldırma Daye
yerini şaşıran imlalarıma takılma
savaşın orta yerinde
masumiyetini yitirmişlerin kan tutkusunda
barışı savunmanın güçlüğünü
insan olmanın zorluğunu
insan kalmanın yalnızlığını yaşasak da
düşlerimiz barış..


umut da zafer de bizim/le Daye
direneceğiz Rojava’nın kalbinde
sana söz; kazanacağız,
kazanacağız Daye..


kazanan yalnızca biz olmayacağız
mazlumlar kazanacak
kadınlar kazanacak
çocuklar yaşayacak

insanlık kazanacak Daye
i n s a n l ı k kazanacak!




gözleriyle konuşan yiğitler
yurdunu yatırıyor siperlere
yüreğimsin Kobene
vatanımsın, yurdumsun
namusum...





Hasan KARAŞAHİN