Savaşı kaybettiler
Barışı da…



Hüzün/sel cumhuriyetimde yine sabah oluyor
Sabır zembereği boşalıyor zılgıt yelinin avuçlarına
Hırsın omurgasından kanıyor dünya
Göremedik şöyle adam akıllı cennet sıvanmış bir rüya
Gazeteler yine ölüm ilanları ile bezeli
Bak kaldırımlar bile üç harf iki kelime döşeli
Üzerine basılan hiçlikler
Kara tahtadan öğrenilmiş harflerin ışığında kalsa
Cümle kelam sevgi dolsa
Ahh iki gözüm, nedir bu kir
Şairin tabutu oldu yine şiir






Söyle hasbelkaderim
Kederimi hangi kuş sırtlar da alır götürür göç atlasına
Nefesim acıyor, bir tas suya fırtına ekliyor annemin dilindeki dua
Yere, göğe, suya ve hatta aya
Şairin velinimeti aşk, hançer gibi saplansa ya şu dünyaya ..






Cümle olmaya hazır okunaksız kelimeler
Savaş yazarken semaya
Nasıl bilirdiniz diyor
Şahadet getiren kayıp kimliklerin naaşına
Musalla üzerinde gözyaşıyla paklanırken sevda
Biz tebessüm koleksiyonu yapardık inadına



Oysa güzel kelimeler öğrenmiştik hani
Ali Ayşe’yi severken
Cin Ali kovalardı
Zeytin dallarına konan güvercinleri
Hani hani, beyaz tavşanlar kısmet çekiyordu hayata
Ve duvar yazılarında kalıyordu her bir kavga



Savaşı kaybettiler
Barışı da..
Annesini yitirmiş bir çocuk gibi eli boşlukta kaldı insanlığın
Kalp kalbin kıblesi olmalıydı oysa
Beklemek nafile bir cömertlik
İnsanın insan olmayı sevmesini
Bu dünya bağlıyor elimizi, dilimizi
Bağışla!
Ben bile söyleyemiyorum seni nasıl sevdiğimi
Ölümün gecekondularında seyyahlar cirit atarken
Biz bile ölüme hane demişiz
Fazla geliyor bunca duman, bunca sis ,bunca yaş
Ruhumun gözbebeğinden gagalıyor yine Allah’a el açan aşk









Yasemin Demir ikibinondört Ekim suskuları