TEK HECE

Var mı beni içinizde tanıyan?
Yaşanmadan çözülmeyen sır benim.
Kalmasa da şöhretimi duymayan,
Kimliğimi tarif etmek zor benim...

Bülbül benim lisanımla ötüştü.
Bir gül için can evinden tutuştu.
Yüreğine Toroslar’dan çığ düştü.
Yangınımı söndürmedi kar benim...

Niceler sultandı, kraldı, şahtı.
Benimle değişti talihi bahtı,
Yerle bir eylerim tac ile tahtı,
Akıl almaz hünerlerim var benim...

Kamil iken cahil ettim alimi,
Vahşi iken yahşi ettim zalimi,
Yavuz iken zebun ettim Selim’i,
Her oyunu bozan gizli zor benim...

Yeryüzünde ben ürettim veremi.
Lokman Hekim bulamadı çaremi.
Aslı için kül eyledim Kerem’i.
İbrahim’in atıldığı kor benim...

Sebep bazı Leyla, bazı Şirin’di.
Hatrım için yüce dağlar delindi.
Bilek gücüm Ferhat ile bilindi.
Kuvvet benim, kudret benim, fer benim...

İlahimle Mevlana’yı döndürdüm.
Yunus’umla öfkeleri dindirdim.
Günahımla çok ocaklar söndürdüm.
Mevla’danım, hayır benim, şer benim...

Kimsesizim hısmım da yok, hasmım da
Görünmezim cismim de yok, resmim de
Dil üzmezim, tek hece var ismimde
Barınağım gönül denen yer benim

Benim için yaratıldı Muhammed
Benim için yağdırıldı o rahmet
Evliyanın sözündeki muhabbet
Embiyanın yüzündeki nur benim

CEMAL SAFİ

İsmim dillere destan her insan tanır beni
Levhi- Mahfuz da bile apaçık yazan benim
Bilen bilir bilmeyen efsane sanır beni
Oysaki aşikârım yaz benim, hazan benim

Sevda benim eserim hasreti ben doğurdum
Vuslatın hamurunu ben çileyle yoğurdum
Bir günah işlettimse bin tövbeye çağırdım
Beş vakit huşu ile okunan ezan benim

Benim hatırım için dinsizler dindar oldu
Ben istedim dindarlar kadere kindar oldu
Onca tertemiz yürek yolum da mundar oldu
Hayır benim, şer benim bu köhne düzen benim

Benim için birleşti Dicle Fırat nehiri
Uğruma fethettiler bunca kenti şehiri
Hasan’a ben içirdim şerbet diye zehiri
Kalleşin elinde ki kanlı su-i zan benim

Hüseyin benim için yürüdü Kerbela’ya
Eyyub benden ötürü katlandı her belaya
Bir mübarek gece de işitilen selaya
İman ile yüklenen mutlak hüsn-ü zan benim

Nice göze hükmedip dev gösterdim cüceyi
Sayemde nice sefil alçak kıldı yüceyi
Ben yazdım her şiiri ben var ettim heceyi
Kalemi konuşturan şair ben, ozan benim

Allem ettim güzele bir çirkini sevdirdim
Kallem ettim şirrete edepliyi övdürdüm
Yeri geldi evladı atasına sövdürdüm
Zikir ile fikirin sütünü bozan benim

Bir sözümle can buldu en umarsız hastalar
Yanımda çırak çıktı insan ehli ustalar
Kaç kurbanım mevt oldu kaçı hâlâ yastalar
Hışmıma uğrayanın kabrini kazan benim

Ben ağlarım bin parça dökülür her surattan
Ben gülerim maşuklar pay döşürür murattan
Hak eden geçsin diye kıldan ince sırattan
Mahkeme-i kübra da kurulan mizan benim

Nice aklı selimi çıldırtıp zül eyledim
Tahir ile Zühreyi mezar da gül eyledim
Aslı için Keremi yakıpta kül eyledim
Sönmedi sönmeyecek ateş-i suzan benim

Bende gizli her sevap her vebal bende saklı
Her kavga da galip ben her işte benim haklı
Mecnun da benim için yitirmedi mi aklı
Kimsenin görmediği firari izan benim

Yürekler de yaşarım gönüldür benim Köşküm
Bazen ömür törpüler bazen can katar meşkim
Kalu beladan beri adım aynı "ben aşkım"
Kimine yakın iken kimine fizan benim
Ey ademoğlu adem senin en büyük nizan benim

Mutlu Aydurmuş