Henüz barajların durduramadığı
nehire doğru dolup taşan
sipsivri bir taş attım
yürek uyandı dibinde atan
daha da kabardı sellerin kıskandığı
dalgalarla gökleri yaran
pençeleri vardı

Öyle ki yakmak istediğin köprüler
yıkıldı suyun gücüyle
ben senden önce davranmıştım
teker teker kilometrelerce
anlamaktan usandığım
sen çok küçüktün artık karşımda
aramızdan tehlikeli sular akıyordu
ve yüzmesini bilmiyordun
sessiz sessiz gülüyordum bu duruma
daha iyiydi böylesi sana, bana

Hiç değilse artık umut kalmamıştı
Ne vakit kavgalara başlamıştık böylesine canice?
Mutsuzluğun mutluluğunu tattım
çok uzun sürmedi birgün baktım
on yok en az onbeş metre
uzunluğunda salıncaklar kuruyordun
kıyılarımızdaki hey boylu poslu
kavak ağaçlarına

Dibe daldım hemen
karşıya geçmene izin veremezdim
yüreği delirten taşı çıkardım saplandığı yerden
nehir dindi kıyı toprakları kurudu

Güneşin doğuşunu ve sonra batışını izledim sabırla

Son bakışlar
ay ışığında renkten eser yok
sus tamam uyu artık

Yangın çıkardım o gece
küllerin yağdı üstüme
bir derin iç çekiş
boğulsaydım diyorum?

Kan öksürmezdim şimdilerde
her geçen gün
önüme gelene geçene
sıvı zehirlerle

Kutup Işığı