İnsalık dərsi bu işte....
Yolculuk ederken bir hadisenin şahidi oldum.Her kes otobüse binbek için koşuşub duruyordular.Bir birilerini ite kalka,ama nedense her kes binndikden sonra otobüsün yola kalkacaklarını anlamıyordular.Sanki ben birinci otobüse binsem ödül alcakmış kimi kapışıyordular.Her kesin yüzynde bir sevgi oldunu anlamak o kadarda zor diyilmiş.Na kadarda insana zevk veriyor insanları kırakdan seyr ede bilmek....
Her kes koltuna yerleşdi...
Sayın yolcular otobüsümüz Azerbaycandan Türkiyeye getmek için yol almakdadı.Her kese iyi yolculuklar...
Ya nedense bi sesizlik çökdü.Her kes kendi hayali peşinde koşub duruyordu.Ön sıradzkı koldukda oturan bi bayanın alamak sesini duydum.Neden alıyorsun deye sordumda,kadın dahada yüksekden aladı.Ben susdum bi anlık.Sonra anlaşıldı ki,bu bayanAzerbaycandan Türkiyeye evlenmek için yol almış.Sevdiyine kovuşmak için göbetk atacanına,göz yaşları onu mahv ediyordu.Ben tam ne oldunu anlaya bilımedim.Ona bol şans dilemekden başka aklımdan hiç bi şey keçmedi.
Ne güzel dışarıda yamur yağıyordu.Otobüsde oturub tebiyeti seyr etmek daha güel olyormuş.
Bu sırada birine gözüm takıldı..Bakınca bizim kibi bir insan ama qaliba engelli biriymiş.Çok üzüldüm Rabbim nede öyle yaratmışsın deye sual etmek isterken,bu zaman otobüs dayandı.Gömrüyü keçmek için her kes yolcu oldu.
Bu arada bizde akıllı başında birileri oldumuz için çabuk olun deye ses saldık.Kendi bavulumuzu alarken başkasını hiç düşünemedik.
Bak sorunda işde bundan kaynaklanıyor.Engelli saydım o kişi var ya ne yapdı biliyormusunuz,deyince sizde şaşıracaqsınız.
Kendi bavulu kaldı kenarda kucanda çocuk olan kadına durmadan yardım etdi.Bavullarını daşıdı yoruldum demeden.Bavullar çok aır ve kendinden böyükdü.İşte insanlık dersi bu ya....Düşündüm Rabbim bizede iki göz iki kol iki bacak vermişsin,akılı heç demiyorum,her halde kendimizi her kesden akıllı sanıyoruz.Bes neden engelli birisi kadarda düşüne bilmedik.Onda olan böyük yürek bizde olmadı.Şükürler olsun Rebbime sen bilirsin yüce Rebbim dedim.
Otobüsümüz yeniden yol aldı.Her kes bir biryle konuşuyordular.Şofer mola vermek için durdu.Her kes indi.Yemek yedik.Sonra otobuse ben geldim.Koltumda oturdum.Bu zaman alaya alaya bi çocuk bindi otöbüse.
Akşin alama yavrum.Sanada alarız dedi.Neden alıyordu bilmedim.Danışa bilmiyordu qaliba lal kardı.Neden alıyordu anlamak için tam söhbete adepde oldum.
Baba:Ya olum o kız işindi
Anne:Akşin sana şehirden gözlük alarık.
Çocuk,durmadan alıyordu.
Baba:Olum aglama kız gözlüyümü sana alayım?
Anne:Ben sana ondadanda iyilerini alarım.Ben kendimi tutamadım.Oluma aldığım gözlüyü bavuldan çıkartıb al yavrum senin olsun dedim.
Bir anda çoçuk susdu.Bi anneye bi babaya bakıbgözlüyyü almadı.Başladı alamaya.
Ya beş altı yaşlarında olan biri kadardamı düşüncemiz yokdu....
Onun ne dili vardı ne kulakları duyurdu,ama bi kimseden nese almak yalnış oldumnu biliyormuş.Onda olan yüreye hayran oldum.Bu çocuk bence engelli deyil.Tam bi Türk olu,kürurlu,cesaretli,kendinde olanları kabul eden,bi kimseden bi şeyler almayacak kadar böyük biridir.
Hava na kadarda tutqundu.Böylede çok güzel oluyormuş.Zevk aldıkca hayat hep güzel.İnsanlık dersini ben tamı tamına anladım.Bu yolculukda ben çok şeyi fark etdim......

Xeyale Deniz