Sanır mısın ki sevmez gül bülbülü
Ve bahçıvan gülü…
Öylesi güzel sarmaşık süsler ki bahçelerini;
Öper yüreğinden her biri
Bir diğerini…

Gül “Seviyorum” der bülbüle de;
Ah o bülbülün şarkıları olmasa.
Konsa gülün gönlüne,
Anlatsa gece yarısı serenadında…
Dalsa balkondan alev alev gülüne,
Dil dökse şiirleriyle
Ve tatlı, su gibi sesiyle…

Bak şimdi; dinle sessizliğin çığlıklarını.
Ne çalan şarkı var kasette aşkını anlatan,
Ne şiirler asılmış üşüyen mor gecelere.
Dil suskun; lal oldu aşk bahçede…

Şerbetini içtim, aşkın dudaklarından.
Kavruldum senin yakan harından.
Binyılda bir rastlanan bu uyumdan,
“Nasibimi aldım, yetti” demedim ki!

Şairler artık takla attırıyor acılara,
Yaşanmışlıkları yayıyor yollara,
Onca ozan çıkıyor ya bu topraklarda,
Hangisi aşkı savurdu ki yabana?

Ben seni kalemimden beyaza aktığında sevdim.
Aşk koydum adını
Aşk ile yanmayı diledim.
Bu ten bir ömür seni beklemişti;
Bil isterim…
Kapımı çalan kanatlarınsa;
Sormadan gir içeri,
At kanatlarına, uçur isterim.