SÖYLEYİN KİMBir çakmak ateşinde tutuşturdum yüreği şiddetli esen yokluk duygusuna yüreğimi siper ederken bir nebze de olsa ışık tutsun diye arta kalan ateşinle sigaramı yaktım senden bana kalan tek hediyeydi ne de olsa. hep kızardın sigara içmeme "öldürür seni, içme şunu’ derdin ah bilmez misin sevgili insanı yalnız dert öldürür hâlâ anlamadın mı şunu? yağmurlu bir akşama rastladı gidişinin yıl dönümü seninle gezdiğimiz caddedeyim şemsiyemi yine evde unutmuşum senin bütün kızmalarına rağmen hep unuturdum zaten bir şeyleri sen hariç. mağazaların yüzüme vuran neon ışıklarında cama vuran aksimi seyrediyorum ne kadar ’yaşlı’ duruşum off be sevgili bu yalan sevdalardan sarkan her bir anının izleri ne çok yordu beni. bir evin köşesine tutunuyorum cebimde son kalan sigaramı dudaklarımın kenarına yapıştırıp cebimde çakmağımı arıyorum yok... yok... yok... Nerde ölümsüz sevdalarım nerdesiniz beni tutuşturup alev alev bırakan hayırsızlar birileriniz hayatımdan biri cebimden yok olurken hiç mi düşünmediniz kim yakar bir daha beni kim tutuşturur bu vakitsiz kuruyan dudakları. gündüzün mavisi sağılırken üstüme ben gecenin korkutucu siyahına sarılıyorum her seferinde gökkuşağının saklandığı yeri arıyorum altından bir geçebilsem değişeceğim biliyorum. Ayvazım DENİZ |