“Durgun sularda; kimi fırtına, kimi meltem
sallanıyordu sanki bütün bir dünya…”

ne acılar sevdim
mevsimden bi haber, güneşe hasret
düşüremedim hakikatini hiçbir söze

( … ) gördüğüm yerde tutup almak,
alıp atmak kimsesiz yerlere
aldığım yerde kendim, attığım yerde kendim
belki kendime özdeş bildim

söyleyemediğim/ söyleyebildiklerim
kaçtıkça hepsi ardı sıra bir dev
yakalanan ben yakalayan ben
kaçan belki gözden kaçırdıklarım

ne acılar sevdim
böldüler, çoğalttılar, un ufak ettiler,

ne acılar sevdim
hepten yittim dediğimde
hiç olmadığım kadar dirlik hissettirdiler

(… ) anladığımda kıymetini bildim
kıymetini bildiğimde, belki anlaşılabilirleştim

şükür çok acılar sevdim
iklimleri olduğu gibi sahi gösteren
işte bu bir sona doğru, işte bu Hakikate doğru
işte bunlar hep kalbimden yaşım kadar kuvveme düşenler…


(Dilek KARSLIOĞLU )