o’kuldum / kendimi bilmeyi öğrenip kendime geçiyordumhayrettin taylan dindardım ,inancın mayınlara sarılı olduğu ara gelgeçlerde beyaz zencilerin paryasındaydı bahtımın yalınç zamansızlığı bizimle uyuyan uyumlu yasalarımız yoktu sistemin horlamasıyla uykusu kaçmış diriliş bülbülüydüm bu yüzden direnişin bel kemiğinde sızılı kanlarım birikir bu yüzden dirilişe payidarlık tilmiziydim bu yüzden bilincin kulesinde ariflik saatiydim bu yüzden inancın gölgesinde sahip köküydüm psikolojik semptomların sızısından süzülen sosyojik beyazım sistemin kirli süzgecinden süzülmüş karakter timsaliyim temellerimin duruşmasında timsahlar var batık medeniyet kıyısında beni’ benden yiyen bu yüzden mutlağın ankası gibi dirildim aştım Kafları doğruyu geçtik, doğru yok eğrinin eğretilemesinde benzetilen huyumla çıktım kültür çatısına ezelimi gördüm evvelime kadar dolu bunca benzerim arasında ben yok bunca ezelim arasında ben’den yok bu yüzden beyaz Türklerin sülüklerine maşa ve mazi olamazdım bu yüzden yüzyılın diriliş yüzünde yüzdüm inançlıca son yazılmış sonumuzun ansiklopedisinde varlığımıza kadar yazılıydık ilk insan gibi duruyorduk bilginin ucunda ikra diyordu ilk emir ilk gibi elif son gibi bir’e müptela azizlik diliydik son bir sen gerekti, sinemin açılışı için kıyametin iklimsin bende.. kıymetin mevsimisin sevdamda karakterin kıtlık Kıtmirisin mistik algılar mağarasında bereketin umud güneşin , imkanın her zerresinde mutlakıyetin dizinde büyüyen uyanış iklimiydim hakaniyetin kevserine akan damlalarımla azizdim o’kuldum / kendimi bilmeyi öğrenip kendime geçiyordum |