Dünün ışıkları sönmüş
Yol şaşkın, yol kimsesiz
Yön meçhul

Sonu baharın yine sonbahar
Adım adım kış
Sevgiyle kurulu bir abide
Bir yemin
Ve yıkılış

Çimenler solgun, papatya üzgün
Kelebek ömrüne sığarmış hatıralar
Sığdı
Her gün yeni bir cümle yazarmış insan hayatına
Bazı üzgün, bazı hüzün

Hani inanırsın her sabah doğar güneş
Her akşam batar dersin
Yüreğin umut kaynar
Her bakışta gülümsersin

Sonra bulutlar kararır
Yılların duvarlarını bürür bir çatlak
Arasına sıkışırsın
Vazgeçersin çiçeklerden
Her damlada damlarsın
Bağlar bozulur
Gün eylüldür artık

Yaprakların rengine bürünür gözler
Hınç dolu bir çekiçtir yumruklar
Vurulur dünyaya en tepesinden
Yok olsun istersin
Talih, kader bu der
En masum halinle gülümsersin

Ne dün kalmıştır artık ne bugün
Bir yıkık yürek olmuşundur artık
Yarında bitersin