ÖFKELİYİM
Ben senin hiç görmediğim omuzlarında uyudum;
Ben o uykularda; Uyandığım vakit, hatırlamadığım düşler gördüm. Islak kaldırımlarda yürüdüm. Her sokakta adını aradım. Çoğu zaman telefon kulübelerine çattım. Beni sana getirmeyen yollara darıldım. Öfkeliyim ! "O benim" diye, beni kandıran, İstanbul’u heder ettim. Umutlarımdan kelepçelediler beni. Issız, ıslak, sensiz gecelerde mahpus edildim. Kaç af çıktı kim bilir ? Muebbetimi bitirmedi benim. Yağmur yağdı tenimden uzak. Saçlarına dokunan rüzgar; Ellerimden uzak. Hayatımın üzerine atılmış binlerce çizik. Kütükte adım silik, Silik şimdim, geleceğim silik. Bir tek senli olan günlerim bildik. Öfkeliyim ! Ben Senin hiç görmediğim omuzlarında uyudum... |