“Kırmızı filizler dalda/
Can çekişme günü değil gülüm/
Eylülün tülü bu yanaklardan akan…”


Sana söz!
Sana yemin;
Kınalar kurumadan
Kapı ayazlarında/
Zilfi kırık bir murada
Tellenecek dallarım/


İsmi lazım değil!
Tutulacak sözler geçerli bu mecliste
Sevmeyi karneye bağlamışlar/
Yoksulluk günlerindeki gibi…


Ölümün adını yeni yetme koymuşlar
Bir gidecek bin gelecek haliyle/
Servet neyler acılara
Kul hakkı parmaklarda
Diken…


Bak ölüyorlar!
Toprakta can
Havada kuş
Suda balık


Zarı dinmiş bir fırtınanın
Meylinde kuşlar/
Yuvaları barut
Gözleri füze
Kanatları
Ateş…


İsli sokak yığınlarında
Kan çanağı avurtlarda kadın
Zırnık sarıyor yaralarına
Sütü kesik damarlarda
İnleyen yamaçların
Bağrında yakıyor
Tenini dağlara
Üryan…


Sonra;
Bir zalim türkü dudaklardan süzülen
Saçlarına ayaz dolmuş mevsim
Mezarlara üflüyor ölüm/


Ne vardı turna
İki çitlembik mevsiminde gelseydin
Bu kadar kırılmazdı tenim
Eylül sözlerinde


Kanarken…