HÜZÜNLÜ GÖLGEN
HÜZÜNLÜ GÖLGEN
Gidiyordun başını almış Durdun ve bakakaldın Duman işaretleri yaptım sana. Soluklandın yürüdün yine Yine durdun, Diktin gözlerimi gözlerime Uzaktın yanaklarında parlıyordu. Biliyorum uzatsam elimi Eline alsan elimi Elim eline kaynayacaktı. Ben umutsuz işaretler yolladım sana Bir daha yürüdün sen ağır adımlarla Ve bir daha ıslaktı bakışların. Öylesine güç oldu Kendini silip almam ufkumdan Bir uykudan uyanırcasına, Yitip gittin Oysa gölgen kaldı orada. Sildim gözümdeki sensizliği Parmaklarımda hüzünlü gölgen Hiç aratmadı yokluğunu. MUSTAFA SÖYLEMEZ |