Şiir yazmak öylesi uhrevi bir uzamdan gelir ki, yazılmaya başladığı an da ki, kendini çoğu şair bilemez.Nerde durduğunu, zamanın hangi vaktinde olduğunu unutur gibidir.Doğanın el verdiği hayal gücünde şekillendiği, hayaller kurduğu alemden döndüğünü ancak şiirine son noktayı koyduğunda anlar ancak.
O an' ı tasavvur etmeye ehil bir kelime daha icat edilmedi. O yüzdendir ki yüzyıllardır şiirin tanımı üzerinde bunca kıyametler kopmakta, bunca anlaşmazlıklar çıkmakta.Herkesin alemi başka, herkesin aleminde yarattığı başka, gördüğü başka, duyduğu başka, hissettiği, başka, söylediği o özge dünyasında gördüğünü, duyduğunu, duyumsadığını, renklerini, biçimini ne kadar karşılar orası ise bambaşka.


Ben yazdığım şiirlerin cahiliyim


Ben yazdığım şiirlerin malikiyim


Ben yazdığım şiirlerin mabediyim

Ben yazdığım şiirlerin mahşeriyim

Ben yazdığım şiirlerin askeriyim

Ben yazdığım şiirlerin katiliyim

Ben yazdığım şiirlerin şairiyim


Bir şair daha ne diyebilir ki böylesi kimliğini deşifre ettiğini savunduğu şiiirinden sonra. iYani beni şiirimden tanıyın demiş sayın hocam.

T.Uyar üstadın bir dizesiyle bu güzelliğe yaptığım yorumumu noktalamak isterim.

" Kim karışırdı gerçekliğine
yaşadığım sonsuzluğun "




mahşerse bizim, cahillikse bizim, katilsek, mağdursak, koruyansak, saati biz durduruyor, biz çalıştırıyorsak, göğü alıp avuçlarımızda tutabiliyorsak, yağmuru koklayıp saçlarımıza ışıltılı taçlar yapabiliyorsak, güneşin saçlarından uzun sıcak aydınlıklar büyütüyorsak hepsi bizim bizim bizim...



Gönül dolusu tebriklerim yetkin kaleminize ve şair yüreğinizedir.Teşekkürler güzellik için.


Selam ve en derin hürmetlerimle.