Affet güneş
yakarak ısıtan
mutsuzluğu hatırlatan
ve ışınların kölesi
sen kahrolası renk
göz kamaştıran

Zincirimin en zayıf halkasıydınız koptunuz
Tozsunuz

ve ben artık yukarıya bakabiliyorum

Kara bulutlar
o kadar ağırca yakınlar
yağmur topluyorum çantama

kuzeyin zifiri karanlığı
ne hoş geldin yine

Hiç hareket etmiyorum
çantamdaki su birikintileri dalgalanmasın
Hatta sustum halkalanmasınlar
O haldeyim
iyiyim ben yani

İki şehir iki ülke iki kıta
iki satır arasında

Kucağımda tuttuğum
acıyı tanımadan
kollarımdan koparan kollar
upuzundular

Ayakkabılarımı unuttum
Üstüm ters gözler yaş
Mutlu sonumu arıyordum binbir telaş
Herşey çıplak yüksek binalar
Ve hiçbiriniz yoktunuz sokaklar dar
O andı durupta
zaman portallarımı kapattığım
Kimse çıkmasın bu sokağa

ve akrep ve yengeç
durun yarınlarıma

kuzeyin zifiri karanlığı
ne hoş geldin yine
en doğruyu yapma inadıma