KAN DÖKÜLÜRKEN EVRENİN GÖZLERİNDEN
...
İnsanlığın olmadığını öğrendiğimde gökyüzü maviliğini çoktan sattı karanlığa ölürken insanlık cani acımasızdı saflık masumluktan uzak ellerimiz cehennem barut kokuyordu masum değiliz çocuk bir çocuğun gözyaşları çorak bir kentin ölü mezarlığı oysa öğreti vermiş kendini bilmez büyükler yalakalık doğruluk denmiş dürüstlük uzak bir hayal bir çocuğun ölü düşleri yaslandı omuzlarımın öksüz yanına tutundu merhametin eteklerine kan dökülürken evrenin gözlerinden kardeşliği hoşgörüyü yuttu bataklıklar ölüm savaş kokuyordu haindi düşünceler bağdaş kurup çöreklendi merhametin üzerine çığlıklara katık oldu kurşunlar suskunluk yoldaş ölüm sonsuz kıyı sabahlar ertelenmiş hayatından karanlık sağılmış göz bebeklerinden ağır bir yük konulmuş omzuna sabi bir çığlık öyle ürkek öylesine masum derin bir keşmekeşliğin orta yerinde soğuk acımasız al ellerini batır yüreğime çocuk ölüm vakti geçsin çocuk yaşam çağlasın ömrünün orta yerinde gül kokulu sabahlar belirsin hayatın en tarifsiz ahenginde kulağına fısıldanırken umut kokulu ninniler hadi rahat uyu artık yaktık ışıkları sessizde olduk... MELTEM KINIC Şiirime sesiyle hayat veren can abim Hasan Karaşahin teşekkürlerimi sunarım.. |