İsmi Yok Bu Acının...Bugün ben oğlumun gözlerine b’aktım utanarak Ellerini tuttum korkarak Zaman durdu Ölümle yaşam arası durdum ben de Bugün ben yarına b’aktım bir ceylan gibi tedirgin Avcıları arkamdan kollayarak! Suya b’aktım Toprak toprak döküldü dilim Duvarlara çarptım aklımı Bugün ben ninni yerine ağıtlar dinledim analardan Çok sesli dünya korosundan Etim çekildi Tırnaklarım söküldü Vicdanım iflas etti münafıklardan Bugün ben gezdim bir seyyah misali insanlığın coğrafyasında Tarih affetmeyecek b’izi diye haykırdı ardımdan gölgem Çakıldım zamanın karanlık boşluğuna Bugün ben, bende değilim Bilmediğim yerlerde Tanımadığım çocukların yüreğinde Çaresiz anaların, babaların içindeyim Cehennemi yaşıyor bedenim Ve ruhum firari bilinmeyene... 11:15/07 temmuz |
insanlığın coğrafyasında
Tarih affetmeyecek b’izi diye haykırdı ardımdan gölgem
Çakıldım zamanın karanlık boşluğuna
Bugün ben, bende değilim
Bilmediğim yerlerde
Tanımadığım çocukların yüreğinde
Çaresiz anaların, babaların içindeyim
Cehennemi yaşıyor bedenim
Ve ruhum firari bilinmeyene...
hç birşey yapmıyorsak yüreğimizde yangının taşımalıyız en azından
bir yerde bi yazı okumuştum dua bile etmiyoruz oınlar için diyordu
dua etmekten nefesimizi yormaktan bile geri duruyor olduğumuzda bizden geriye kalanaların dertlerini ve acılarını yok saydğımızda insanlığımızın ederini düşünmeliyiz galiba?
gönlü kalemi güzel şairimiz
teşekkür ederiz her paylaşımın için