Dolunay'a Bak
Kayboldum içimin döküntüleri arasında
Girdabına kapılırken korkularımın Uğursuz bir evlat gibi Neye dokunduysam tozlandı Havanın zerreciklerine karıştı Sen yokken yoktu çaresizliğim Yaşar giderdim, bir avuçtu umudum Değil Ay’a çıkmak Işığında güneşlenirdim gece gece Senden sonra su üstünde yürümek istedim Büyüktün sana olan acizliğim kadar Tepemde birikirdi sensizliğinin imgeleri Kendimi ben hep tepeden seyrettim Söyleyemedim Dinlemeyeceğin bir çocuktum sanki gözlerinde Gözlerim simsiyahtı yanında Karanlığa gebeydi sanki Ölümü bekler gibi Toprağa sığınırmış gibi dünyadan İçim yığınla şiir Heybemde gözlerin ve ben… Titrediğim yalnızlığımın gölgesinde Kollarımı kavuşturmuş, yüzümü saklıyorum hayalinden Utanıyorum kendimden Sen yokken yoktu bunlar Ay, ışığını serperken gölgeme Gözyaşlarımı dolduruyorum kadehime Sessiz ve iniltisiz Kendimden geçiyor, gözyaşlarımı yudumluyorum Ve bir daha akıtıyorum gözlerimden Beni görmek istersen Dolunay’a bak Gülümsüyor olacağım sana Dolunay’a bak Muhammed İşler |