BİTSİN
Evet,
işte yine oradayım seninle el ele gezip,dolaştığımız sahilde en mahrem duygularımızı paylaştığımız yerde tenimi,saçlarımı okşayan yağmurun deniz sularıyla istemeden evlenmelerini izlemek hüzünleniyorum. deniz bulanık,dalgalar ise isyan ediyorlar sanki uzakta bir gemi rotası belirsiz yolculuğa çıkmış, tıpkı ben gibi, gözlerim nemli bir tekme atıyorum kaldırımlara attığımız adımlara, SİLİNSİN.! Bak, şimdide rakı_balık yediğimiz masanın önündeyim acılarım çok taze yeni sulanmışlarcasına çiçek açıyorlar oysa vazodaki gül solmuş,tabaklar ters çevrilmiş ama masa örtüsü bana nispet edercesine rüzgarlarla cilveleşiyor oturuyorum sessizce,sensiz_senle istiyorum yine rakı_balık bakışıyoruz bir an seni soruyolar sanki nerde? diye o zaman fırlatıyorum hepsini yere, SUSUN.! bak ya, hala orada duruyor mavi boyalı beraber yaşadığımız ev hem de hiç utanmadan hala,dimdik giriyorum yatak da kapkara bir çarşaf,hüzün ve yalnızlığı saklayan karşımda beraberce ağladığımız,acılarımızı gülümsemeyle boğduğumuz divan namevcut giysime bürünüyorum bir an bedenim burda ama aklım sende bir ses bölüyor sessizliği banyodaki bozuk çeşmeden damla damla sensiz çok soğuk,üşüyorum mutfak tezgahındaki kibriti yakıp atıyorum birden yükselen ateşlerin buzdağlarını tutuşturacağını düşünerek anıları yoketmek istercesine, YANSIN ! yine sokaklardayım işte şimdi o eskici dükkanının önündeyim herşey ben gibi,yüreğim gibi yıpranmış,parçalanmış, eski birden görüyorum o nu 60 lı yıllardan kalma üzerinde hala eski sahibinin parmak izleri olan o kadar süsün püsün ardında,yıpranmış öksüzlüğünü gizleyen ahşap kabzalı bir silah al hadi,daha ne duruyorsun,alsana beni kurtar artık,senide beni de bu ızdırapdan dercesine bana bakıyor sanki yıllardır beklediği sevgiliye kavuşmuş gibi sarılıyoruz birbirimize. ve sıkıyorum geçmişe ve sıkıyorum sevilen ayakkabının tabanı gibi aşınmış aşkımıza, BİTSİN.! Şafaknur Yalçın |