KAVAK YELLERİ ..!
Çağlayıp hiç akmadı birkez gönül argına
Geçti gitti yıllarım varamadan farkına Kötü öğüttü beni düştüm kader çarkına Şu çileli ömrümde acı izleri kaldı Aşamadım bir türlü kader denen çizgiyi Düşürmedi dilimden şu hüzünlü ezgiyi Şimdi yazar dururum bu çileli bezgiyi Bıktım izbe hayattan acı tezleri kaldı Kurudu gönül yurdum yeşermezki bir daha Yaşam denen mefhuma biçilmiyorki paha Bir kuru canım kaldı çıktı çıkacak aha Sarmadığı sadece kuru bezleri kaldı Suya hasret bıraktı açmış gonca gülleri Terk etti Ahu’larım serin sulu gölleri Gözyaşıyla sulattı kurumuş o çölleri Didelerden çağlayan kanlı selleri kaldı Her şiirde şarkıda hep ismini andığım Teni yaktı kavurdu hasretine yandığım Bırakıp gitti gelmez o seviyor sandığım Aklımı baştan alan kavak yelleri kaldı Gülşen SARIOĞLU GüzGülü 15.07.2014 İzmir |