kızıl kırmızıbesiden çıkan adamlar yaş tezeklerle basmasaydı şiirlerin üstüne dilimin ucundaydı kırmızı oysa; seni sevmeye başladığımda kendi rengine çalıyordu gelincikler cemrelerim ellerimde topraksızım bir avuç renk ver solmadan yanakların hava toprak ve su prangalı hepsi birer birer nerede kurutacağız bu sevdalarımızı nereye düşecek bu cemreler dayanamam nüksederim diye korkuyorum yeniden nasıl konuşurdum parmaklarım olmasaydı kaç defa kestiler dilimi dibinden rengini diyecekken aşkın kırmızının ucundayken dillerin kasım |
bazen işler çığırından çıkar.
en iyisi sevmek ve sevmeğe devam etmek..