SUSbağır diyor kalbim avazın çıktığı kadar bağır ne bitmez çile ne bitmeyen işkence gömülsün karanlığa sonsuzluğa hece hece ölebilmeyi diliyor yürek tükenen tüm mutlulukları silerek nasıl böyle sızlar ki insanın ruhu hücrelerine dek. her ne ise olan biten benliğimde hıçkıra hıçkıra ağlıyor bir ben. sanki kıyamet kalbimde kopuyor nefes alışıma inat ölüyor her hücrem ölüyor gözlerime baksan anlarsın ve korkarsın. patlayan volkan misalı düğüm düğüm çözülüyor derinlerde can diye bildiğin boşluğa düşmek denilen bu mudur bu mudur ölmeden önce ölmek yok olmak ama yok olamamak ne kadar uzak herşey ve ben ne kadarda ıssızım. korkularımın gölgesinde güz gülleri gibi bahardan umutsuzum kendi ellerimle son vermeliyim belkide susturmalıyım içimdeki evreni böylece |