Sığla ağacına aşılanmak
...
güzel uykumlu yangına uzak çağlardan bakıyor hep bir çift göz yeniden çizerek yaralarını biliyor ben hep mayalanıyorum hep aşılanıyorum sığlaya akılcı ve garantici yaşamaklara dil çıkarıp duman ve tütsü çıtırtı ve yakamoz gözlerine girme isteğim aç mı dedin sevgilim bu karanlık en karanlık kırmızı kimsenin bilmediği bir anda açılmış kuyu ve geçirimsiz bir temmuzda sıvas oluyor ölüm gürültülü adımlarla geldiğinde onu uyuttum ölümü. şakağına nemli bir mendil bastırıyor gibi usulca sonra şaşırdık halkın pey akçesine yüzüstü bırakıp yananları kitabı tersinden okumak için durmaksızın bağrıma kordan bir rahle kurulu gel de aç ... |