kelimeler
bile
sessiz
kalmış bu sabah..
hecelerin de
de sukut..
cümleleri
yutkunurken
sözler,
sanki suçluymuş gibi
hisler,
duygulara
kaçamak bakışlar içersinde..
sanki
gizler gibi yaşlarını..
kepenlerini indirmek istesede
nafile..
fırtınalar
esse bir türlü
esmese bir türlü..
yellere mahkum olmuşluğun
çaresizliğinde..
yalnızlığa
gam
vurmuş
dil kelepçelenmiş gibi..
tesellisi
yazılanlar..
ne kadar bitirmek
istesede
sonu
gelmiyor..
şimdilik nokta koymak
sessizliğin
eşi
gibi..
yaşananlar
benle kalp arasında..
öyle
isterdim
ki
girip bir görmeni..
öyle isterdim
ki..
ama nerde?
herkes tutmuş yolunu
gidiyor..
sonsuzluğa kucak açmış misali..
kaybolacak
elbet bir gün herkes
ebediyette..
ne sen
ne
ben
ne de biz..
galiba ondan biz sessiziz..
mecburiyetimiz..
hiçliğimiz..
hiç
boşuna bekleme..
ne
duyan olacak
ne
gören
ne de
bir notiz alan..
meğer
çümbüşümüz başlamış
daha
doğarken...

(Berlin,28.06.2014)

Talat Özgen